دلنوشته یکی از طلاب برای مادر و معلم عزیزمان؛ مرحومه حاجیه خانم لواسانی به مناسبت روز معلم:

باورم نمی شد که چهل روز از عروج ملکوتی سرورم گذشت. شنیده بودم که عدد چهل حکمتی دارد. نکند حکمتش این است که مصیبت ها در دل عمیق تر و ماندنی می شود. چهل روز است که استاد گرانقدرمان سرکار حاجیه خانم عالمه ی فقیده زینب روحانی مؤید از پیش ما به دیار باقی پرواز کرده است. در عزایش نمی دانستم چه کنم. می ترسیدم گریه کنم بگویند خانم لواسانی شاگردهایش را صبور تربیت نکرده، نمی دانستم به چه کسی باید تسلیت بگویم؟ اصلا برای چه تسلیت بگوییم، باید بر این فقدان همواره اشک حسرت بریزیم که دیگر سایه ی ایشان بر سرمان نیست. هیچ گاه از خاطرم نمی رود توصیه های عالمانه و مادرانه ی ایشان را، سفارش می کردند روزه گرفتن پنجشنبه اول و آخر ماه های قمری و روزه چهارشنبه بعد از دهم و ایام البیض را، نمازهای مستحبی یکشنبه های ذی القعده و دهه اول ذی الحجه و دحو الارض و لیلة الرغائب را، چه شب های قدر معنوی و زیبایی را برایمان فراهم می کردند، دسته جمعی با هم سوره قدر را هزار بار خواندیم ... حالا چه کنیم؟؟ چه کسی است که به ما یادآوری کند مراقب خود باشید که مجلستان مجلس بطالین نشود؟ چه کسی نماز استخاره و ذکر أستخیرالله برحمته را برایمان گوشزد کند؟ چه کسی برایمان هذه امانتک یا امیرالمؤمنین... بخواند؟ چه کسی دعای و اختم لی بخیر ابوحمزه ثمالی را با شوق بیاموزد که در قنوت بخوانیم؟
سؤالی دارم به رسم طلبگی، سرورم، استادم، سفارش ما را به چه کسی کردید؟ شما که همیشه دلسوز و نگران ما بودید، شما که خطاهای ما را همواره ندید می گرفتید و برایمان استغفار می طلبیدید؟ شما که از احوالات خانواده هایمان هم جویا می شدید و برایشان دعا می کردید؟ سرورم، بزرگ و کوچکمان را یتیم کردید ...
چه کسی بر سر یتیمان معنوی شما دست ترحم خواهد کشید؟ دوستمان داشتید و به علاقه ی شما به خودمان همواره می بالیدیم و همیشه به صفت شاگردیتان مفتخر بودیم و هستیم. اجازه دهید اینگونه خطابتان کنم: مهربان مادرم، دستمان را مثل همیشه بگیرید و از خانم حضرت زینب سلام الله علیها بخواهید که بذل عنایتشان را از ما دریغ نکنند و دعاهای خیر شما را در حق ما مستجاب گردانند. ما کودکان راه طریقتیم؛ مادر کودکش را هیچگاه رها نمی کند. شما از صفت ایصال به مطلوب بودن معصومین علیهم السلام سخن می گفتید، حتما به تأسی از ایشان دستمان را خواهید گرفت.
آخر چه کسی به ما مؤدب شدن به ادب رابطه با اهل بیت را بیاموزد؟ چه کسی باز هم برایمان از نفس اماره، لوامه و مطمئنه بگوید؟ دلم برای تفسیر هل أتی یتان تنگ شده.

استاد عزیزم از قدیم شاگرد پرحرفی بودم و شاید سرتان را درد می آوردم ولی شما هیچگاه مرا بی پاسخ نمی گذاشتید حالا به رسم گذشته از شما می خواهم که دعای خیرتان را بر ما دریغ نکنید و یتیم نوازی را بر دیگر دلایل محبتتان به ما بیفزایید.

• < قبلی
• بعدی >