امروز جمعه, 10 فروردين 1403 - Fri 03 29 2024

منو

جلسه بیست و هشتم تدبر صحیفه سجادیه

sajad2

به گزارش معاونت پژوهش مدرسه، بیست و هشتمین جلسه پژوهشی تدبر و بازخوانی صحیفه سجادیه با حضور اساتید و طلاب این مدرسه در روز چهارشنبه 15 بهمن ساعت 7:30 صبح، ادامه ی دعای شانزدهم توسط خانم شاهرخ در اسکای روم برگزار شد.خانم شاهرخ از طلاب فارغ التحصیل و همکار واحد پژوهش به ارائه ادامه ی شرح دعای شانزدهم (فراز 9 تا 17) با موضوع "درخواست گذشت از گناهان و طلب عفو از عیوب" پرداخت که به نکات مهم آن بطور خلاصه اشاره می شود:

فراز 9 : خداوند کریم فیاض علی الاطلاق است که همیشه عطا و بخشش او از منع و محروم کردن او بیشتر است اما گاهی به دلیل مصالحی بنده را از برخی امکانات منع می کند .

فراز10 : إتَّسع الخلائق ؛ الف و لام افاده ی عموم می کند و به همراه کلمه ی کلهم در این فراز ، دال بر تاکید نیازمندی تمام مخلوقات در توانایی به حضرت باری تعالی است.نباید انسان به جای دیدن و احتساب داشته های خود مدام به نداشته هایش بنگرد و برای این مهم می تواند خود را با پایین تر از خود قیاس کند تا به توانگری خود اشراف پیدا کند و به همین جهت است که حضرت زین العابدین علیه السلام می فرمایند : خدایا تو کسی هستی که تمام خلایق در سایه ی توانگری تو توانا هستند.

وُسع ؛ توانایی خداوند منعال بی نهایت و مستقل از غیر و ذاتی است (توحید در وسع و توانایی).

فراز11: انسان در هر بخشیدنش به دیگری مستلزم پاداش است اما این قانون درمورد خداوند صادق نیست چرا که او غنی بالذات است و کسی نمی تواند حق بخشش های او را ادا کند.

فراز 12 : انسان بالذات ممکن الخطا است اما باید خود را در برابر معصیت کنترل و مراقبت نماید و درصورت ارتکاب حرام به سرعت توبه کند. طبق قانون نظام هستی که شرع و عقل نیز آن را ادراک و تایید می کنند ، برای پیشگیری از فراگیری گناه در جامعه و همچنین پاک شدن گناهکار از آلودگی لازم است خطاکار عقاب شود اما خداوند کریم در تنبیه گناهکار افراط نمی کند چرا که او عادل است و هیچگاه از حد و مرز چیزی تجاوز نمی کند.

فراز 13 : عَبدُکَ ؛ خداوند به دلیل خالق بودن مالک نیز است بنابراین انسان عبد اوست و این اوج عزت و کمال بشر است که تنها عبد خداوند یکتا باشد پس شایسته است در دعا به جایگاه خود در برابر مالک خود اقرار کنیم .

الدعاء ؛ در اطلاق این کلمه مصداق درخواست مشخص نشده است و عبد می تواند هرچه را مصلحت خویش دانست از مولایش درخواست کند و این در حالی است که مولا به این عمل امر نموده و وعده ی استجابت داده است.

لَبَیکَ ؛ به معنای دوام بنده بر اطاعت حق و استقامت بر امری است.

سَعدَیکَ ؛ این واژه بر مساعدت بر اطاعت حق دلالت می کند و به معنی اجابتی است همراه با پذیرش دائمی امر خداوند متعال .

یا ربِّ ؛ توسل به صفت ربوبی خداوند متعال موجب توجه بیشتر خداوند به بنده و نجات او می شود.

مَطروحٌ بَینَ یَدَیکَ ؛ دعا گاهی لفظی و زبانی است و گاهی عملی و این زمانی که انسان خود را در برابر عظمت حق تعالی بر زمین می افکند .

فراز 14 : به زبان آوردن کلمه ی من در پیشگاه حضرت حق اگرچه نادرست است اما در اعتراف به گناه به تأسی از معصوم علیه السلام شایسته و بایسته است.

الخطایا ؛ جمع همراه با الف و لام است که دلالت بر عموم و خطاهای بسیار انسان دارد.خطایا جمع خطیئه به معنی اشتباهی است که انسان انجام داده است .

الذُّنوب ؛ ذنب به معنی آثار و تبعاتی که اشتباهات انسان برای او به دنبال داشته است.

عُمرُه ؛ دال بر محدوده ی حیات و زندگی بشر است که برای هرکس میزان متفاوتی دارد و باید در طاعت الهی صرف شود.برای رهایی از آثار و تبعات اشتباهات باید توبه نمود و از فرصت عمر برای رسیدن به کمال استفاده کرد.

بِجَهلِه ؛ اصل اول در انسان جهل است و اگر این حالت در او باقی بماند در نهایت اهل معصیت خواهد شد. چرا که علت عصیان همان جهل است بنابراین فراگرفتن و گسترش علم موجب اطاعت الهی می شود و علم آموزی بر هر مسلمانی واجب است.طبق کلام امام سجاد علیه السلام در این فراز می توان اینطور نتیجه گرفت که اعتراف به جهالت و معصیت در بارگاه الهی موجب پذیرش و عفو از جانب حضرت حق می شود.

وَ لَم تَکُن أهلا مِنهُ لِذاکَ ؛ خداوندِ خالق ِ مالک ِ رب با تمام الطاف خود به مخلوقاتش مستحق نافرمانی نیست.

فراز 15 : در این فراز امام علیه السلام در سبک دعا تغییری ایجاد می کند و درخواست ها را در قالب سوال مطرح می کنند تا توجه خدا را بیشتر جلب کنند .

راحِمَ مَن ؛ اسم موصول دال بر عموم است یعنی خداوند به هر دعاکننده ای رحم می کند.

دَعاکَ ؛ یکی از اقسام توحید ، توحید در دعا است یعنی تنها باید از او درخواست کرد و اگر به اولیای الهی توسل می شود با اشراف یه این مسئله است که آن ها هم تحت اراده و امر الهی هستند.

غافِر ؛ یکی از صفات حضرت حق غفران است پس کسی که از گناه توبه کند و بر آن بگرید ، آمرزیده می شود و خداوند او را می پوشاند و آبروی او را حفظ می کند.

البُکاء ؛ گریه در حقیقت توبه ی عملی و رجوع حقیقی است از معصیت به طاعت و باید انسان در اسرع وقت از گناه توبه کند.

عَفَّرَ ؛ از ماده ی تعفیر به معنای خاک مال کردن صورت و پیشانی است که دال بر خضوع در برابر خدا می باشد.

تَذَلُّلا ؛ ذلت حقیقی و موجب کمال، ذلت در پیشگاه حضرت حق است و در مقابل مومنین هم رفتار متواضعانه پسندیده است.

فراز 16: اگر تنها روزنه ی امید انسان فضل و بخشش پروردگار شد هرگز ناامید نمی شود .بالاتر از علم ، وجدان و ایمان قلبی است.

فراز 17 : در این فراز امام علیه السلام با توسل به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و از خداوند درخواست می کنند که رو برنگرداند چرا که روی آوردن به خدا موجب جلب لطف و رحمت می شود و به عکس.همین طور رغبت به سوی حضرت حق موجب جلوگیری از محرومیت می شود .ایستادن در برابر عظمت و جلال الهی کنایه از اظهار خضوع و خشوع مقابل پروردگار متعال است.

در نهایت جلسه با دعا و توسل اساتید به اتمام رسید.

 

نظر خود را اضافه کنید.

0
شرایط و قوانین.
  • هیچ نظری یافت نشد