به گزارش معاونت پژوهش مدرسه صد و بیست و سومین جلسه ی پژوهشی تدبر و محوربندی و بازخوانی صحیفه ی سجادیه با حضور اساتید و طلاب این مدرسه در روز یکشنبه 7 خرداد 1402 ساعت 16، در نرم افزار «قرار» با موضوع «دعاى آن حضرت است هنگامی که به خداى عزوجل پناه می برد »(دعای28) برگزار گردید. جلسه چنین گذشت:

در ابتدای جلسه پس از پخش صوت قرآن کریم و صلوات امام سجاد علیه السلام از مجموعه ی صلوات بر حجج طاهره علیهم السلام، استاد صفری، استاد کاویانی و استاد باقری ضمن تبریک ایام دهه ی کرامت به مرور نکات جلسه ی قبل پرداختند:

فراز 9: «أَنْتَ الْمخْصُوصُ قَبْلَ كُلِّ مَدْعُوٍّ بِدَعْوَتِي ، لَا يَشْرَكُكَ أَحَدٌ فِي رَجَائِي ، وَ لَا يَتَّفِقُ أَحَدٌ مَعَكَ فِي دُعَائِي ، وَ لَا يَنْظِمُهُ وَ إِيَّاكَ نِدَائِي.» .

و تو پیش از هر موجودی که بخوانندش، مخصوص به خواندن منی؛ هیچ‌کس در امید من با تو شریک نمی‌شود؛ و احدی در دعای من با تو، هم‌پیمان نمی‌گردد؛ و ندای من کسی را با تو، به یک رشته در نمی‌آورد.

این چند جمله تاکید بر اقبال و انحصار استعانت از خداوند متعال است

فراز 10: «لَكَ يَا إِلَهِي وَحْدَانِيَّةُ الْعَدَدِ ، وَ مَلَكَةُ الْقُدْرَةِ الصَّمَدِ ، وَ فَضِيلَةُ الْحَوْلِ وَ الْقُوَّةِ ، وَ دَرَجَةُ الْعُلُوِّ وَ الرِّفْعَةِ .»

ای خدای من! وحدانیت و یگانگی و قائم بودن به قدرت و بی‌نیازی و برتری حول و قوّت و پایۀ والایی و رفعت، ویژۀ توست.

لَكَ يَا إِلَهِي جمله ی معترضه ای است که خبر آن بر مبتدا مقدم شده است و دلالت بر حصر و اختصاص دارد. الف و نون وحدان زائد است و وحدانیت معنای مصدری و یکتا بودن عدد را می رساند ؛ این به این معناست که خداوند یکی است و این مطلب در قبال دو بیان نمی شود بلکه هر عددی به واحد تکیه زده و به او محتاج است. هم طبق نص هم طبق عقل خداوند واحد است اما نه به عدد چرا که خداوند در کم و کیف نمی گنجد و وحدانیتی برای خداوند مطرح است که هیچ شبیه و شریکی ندارد. خداوند تبارک و تعالی بسیط است و تمام صفات او عین ذات اوست. واو عطف دال بر تکرار لک با الهی برای قسمت های بعدی این فراز است. ملکه دال بر تصرف تام همراه با قدرتی است که نفوذناپذیر می باشد. همچنین صمد به معنای اسم مفعول مقصود است و قصد شده است و همه او را اطاعت می کنند و بالاتر از او در دستور دادن نیست. فضیلت یعنی درجه و برتری و حول به معنای قدرت گردانیدن و تصرف در هرچیزی می باشد. علو و رفعت به معنی موقعیت غیر مکانی است؛ خداوند علو مطلق است و هیچ کس برابر یا بالاتر از او نیست.

فراز 11: « وَ مَنْ سِوَاكَ مَرْحُومٌ فِي عُمْرِهِ ، مَغْلُوبٌ عَلَى أَمْرِهِ ، مَقْهُورٌ عَلَى شَأْنِهِ ، مُخْتَلِفُ الْحَالَاتِ ، مُتَنَقِّلٌ فِي الصِّفَاتِ»

و هر چه غیر توست، در همۀ عمرش به او رحم شده؛ و در زندگی‌اش مغلوب قدرتی گشته و در کارش شکست‌خورده و در صفات و خصوصیات جا به جا شده.

این فراز نسبت به فراز قبلی دارای لف و نشر مشوش است.

فراز 12: « فَتَعَالَيْتَ عَنِ الْأَشْبَاهِ وَ الْأَضْدَادِ ، وَ تَكَبَّرْتَ عَنِ الْأَمْثَالِ وَ الْأَنْدَادِ ، فَسُبْحَانَكَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ . »

تو بالاتر از آنی که شبیه‌ها و همانندها برای تو باشد و بزرگ‌تر از آنی که همسان‌ها و همتاها برایت قرار دهند؛ پس پاک و منزّهی و معبودی جز تو نیست.

در پایان خانم ناطقیان دعا فرمودند و جلسه خاتمه یافت.

• < قبلی
• بعدی >