به گزارش معاونت پژوهش مدرسه صد و بیست و ششمین جلسه ی پژوهشی تدبر و محوربندی و بازخوانی صحیفه ی سجادیه با حضور اساتید و طلاب این مدرسه در روز یکشنبه 4 تیرماه 1402 ساعت 16، در نرم افزار «قرار» با موضوع «دعاى آن حضرت است هنگامی که رزق و روزى بر او تنگ مى‌‌شد»(دعای29) برگزار گردید. در ابتدای جلسه پس از پخش صوت قرآن کریم و صلوات امام سجاد علیه السلام از مجموعه ی صلوات بر حجج طاهره علیهم السلام، استاد کاویانی به مرور نکات جلسه قبل پرداختند و در ادامه استاد باقری شرح فرازهای جدید را بیان نمودند:

وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا قُتِّرَ عَلَيْهِ الرِّزْقُ

فراز 1: «اللَّهُمَّ إِنَّكَ ابْتَلَيْتَنَا فِي أَرْزَاقِنَا بِسُوءِ الظَّنِّ ، وَ فِي آجَالِنَا بِطُولِ الْأَمَلِ حَتَّى الَتمَسْنَا أَرْزَاقَكَ مِنْ عِنْدِ الْمَرْزُوقِينَ ، وَ طَمِعْنَا بِآمَالِنَا فِي أَعْمَارِ الْمُعَمَّرِينَ .» .

خدایا! ما را در رزق و روزیمان به یقین نداشتن و در مدّت زندگی‌مان به درازی آرزو آزمودی؛ تا جایی که روزی‌های تو را، از روزی خوران خواستیم؛ و به آرزویمان نسبت به عمر طولانی، در عمر سال‌خوردگان طمع بستیم.

ابتلاء در موارد مختلفی صورت می گیرد اما در این دعا در بحث تنگی رزق انسان مطرح شده است. ابتلا در ساخت و ترسیم عاقبت بشر بسیار کارساز و نقش آفرین می باشد.

جلوه نهانی که ممکن است از انسان در مواجهه با تنگی رزق بروز کند سوءظن به خداوند متعال هست؛ ظن نقطه مقابل یقین است. حال این سوءظن می تواند در مصادیق متفاوتی بروز کند مانند این که انسان خیال کند رزق از جانب پروردگار نیست و صرفا با تلاش خود به دست می آید و یا این که نعوذبالله خداوند در تقسیم روزی بخیل باشد. نتیجه سوءظن به خداوند چیست؟ مثلا گروه اول که سبب رزق را خود می داند مدام درگیر کار است و تمام هم و غم او کار می شود و از خدا یعنی رازق غافل می گردد.

طول أمل یا آرزوی دراز دال بر انتظارها و هدف گزاری های ناسنجیده و وهم می باشد که موجب توجیه راه رسیدن به آرزوها می شود در حالی که طول عمر انسان کوتاه است و ممکنه هرآن زندگی بشر به پایان برسد. در نتیجه فرد به التماس و درخواست به غیر خداوند(محتاجان رزق الهی و هم رتبه های خود انسان) روی می آورد در صورتی که اسباب رزق به دست پروردگار است. درخواست انسان از خداوند موجب عزت و بی نیازی فرد می شود در حالی که درخواست از مرزوق موجب ذلت و خواری می گردد. مُعمَّر دال بر افرادی است که خداوند عمر بسیار طولانی به ایشان داده است مانند حضرت نوح علیه السلام و یا حضرت بقیه الله عج الله فرجه. بشر روی عمر طولانی افراد حساب می کند و از مرگ و دنیای بعد غافل می شود.

فراز 2: «فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ هَبْ لَنَا يَقِيناً صَادِقاً تَكْفِينَا بِهِ مِنْ مَؤُونَةِ الطَّلَبِ ، وَ أَلْهِمْنَا ثِقَةً خَالِصَةً تُعْفِينَا بِهَا مِنْ شِدَّةِ النَّصَبِ»

پس بر محمّد و آل محمّد درود فرست و ما را یقینی راستین بخش که به سبب آن از مشقّت طلب روزی بی‌نیازمان کنی و اطمینانی خالص به ما الهام کن تا به سبب آن از شدّت رنج و تعب نگاهمان داری.

در این جا امام علیه السلام تمسک به پیامبر اکرم می کنند و صلوات بر ایشان. «هب لنا» دال بر خواستن چیزی است که عبد مستحق آن نیست و یقین دال بر باوری است که در جان انسان رسوخ کرده است. البته راه رسیدن به یقین علم و آگاهی و عبودیت به همراه عنایت الهی می باشد. یقین صادق در برابر یقین کاذب است. نکفی به معنی بی نیازکننده است و موونه در اینجا مشقت معنا دارد الهام نوعی دریافت غیرحسی و درونی است می باشد .ثقه اطمینانی است که موجب آرامش انسان گردد و آمیخته به تردید و شک نباشد و آدمی را از تلاش های بیهوده نجات بخشد.

فراز 3: « وَ اجْعَلْ مَا صَرَّحْتَ بِهِ مِنْ عِدَتِكَ فِي وَحْيِكَ ، وَ أَتْبَعْتَهُ مِنْ قَسَمِكَ فِي كِتَابِكَ ، قَاطِعاً لِاهْتَمامِنَا بِالرِّزْقِ الَّذِي تَكَفَّلْتَ بِهِ ، وَ حَسْماً لِلاِشْتِغَالِ بِمَا ضَمِنْتَ الْكِفَايَةَ لَهُ»

و چنان کن که آنچه در قرآنت به روشنی و بی‌ ابهام وعده داده‌ای و از پی آن وعده در کتابت سوگند یاد کرده‌ای، ما را از دویدن دنبال آن رزقی که رساندنش را به ما عهده‌دار شده‌ای، باز دارد؛ و مانع پریشانی خاطر ما نسبت به آنچه ضامن کفایتش شده‌ای، گردد.

اهتمام به معنای دل مشغولی است که انسان با فکر آن می خوابد و بیدار می شود. حسم به معنای شمشیر برنده بدون خطاست.

در ادامه خانم ناطقیان دعا فرمودند و جلسه خاتمه یافت.

• < قبلی
• بعدی >